Vakantie

De vet.2 en aanhang zijn met vakantie

Hans van Everdingen in Zuid Afrika

Van oud veteraan Hans van Everdingen kreeg in een paar foto’s van zijn vakantie in Zuid Afrika.
Deze zijn genomen in omgeving van Kaapstad.

 

Zo’n visje hebben Flip en Ton nog niet aan de haak geslagen.
Nog even oefenen mannen.

Hans van Everdingen back from Down Under (verslag)

Altijd nog de wens gekoesterd om een keer in Australie te gaan duiken en wel op het Great Barrier Reef. Volgens velen het zoveelste wereldwonder,maar hoe dan ook hoog genoteerd op de wereld erfgoedlijst. Wel, een paar maanden geleden heb ik de de daad bij het woord gevoegd en op 28 januari jl. was het moment daar. Om 13.20 begon vanaf Schiphol de reis naar Hong Kong, de eerste etappe op weg naar Down Under. Dertien lange vlieguren later zette het toestel zich s’ morgens vroeg op de grond in druilerig en koud Hong Kong. Ik had daar een dagkamer, omdat het vliegtuig naar Australie pas diezelfde avond laat richting Australie zou vertrekken. Over mijn verblijf in Hong Kong valt verder weing te melden. Ik zat ergens weggestopt, ver van het centrum, in een klote hotel met allemaal chagrijnige Chinezen. Die zelfde avond bevond ik mij weer op het vliegveld van Hong Kong, een van de weinige vliegvelden in de beschaafde wereld die de verstokte roker nog enigszins faciliteert. Maar goed, dit terzijde. Nog zo’n negen uur te gaan en dan eindelijk in OZ.

Cairns, de hoofdstad van Queensland geloof ik, was mijn eerste kennismaking met Australie. Mijn verblijf in Cairns zou maar van korte duur zijn. De volgende dag bracht een bus mij in twee uur naar Mission Beach, de uitvalsbasis voor mijn duiktrips naar het Barrier Reef. Donkere wolken pakten zich samen, de wind trok aan en het leek wel of de sluizen des hemels wagenwijd werden opgezet. Welkom in Mission Beach. “No worries” dacht ik nog, over een paar uurtje is dit wel weer voorbij en dan schijnt de zon weer. Mooi niet dus; Twee en halve dag bijna onafgebroken regen of liever gezegd wolkbreuken. “Yeah mate your in the wet tropics”. Tja daar stond ik dan met mij ziel onder mijn arm. Duiken zou er in ieder geval de komende dagen niet van komen. Over dus naar plan “b”. Wandelen, weliswaar met paraplu, door de regenwouden (vlakbij om de hoek) of op het strand en ’s avonds na het eten een beetje lezen op het balkon met mijn onafscheidelijke vriend Jack Daniels binnen handbereik.

Gelukkig klaarde het weer na die twee en halve dag op en kon ik mijn eerste duiktrip boeken. De eerste duik verliep zoals gebruikelijk moeizaam , maar goed het was dan ook al weer negen jaar geleden dat ik voor het laatst serieus gedoken had, en dat was in de Rode Zee. In totaal heb ik vijf duiken kunnen maken plus nog een snorkeltocht. Te weinig helaas, maar meer zat er domweg niet in.
Naar het Barrier Reef kost ongeveer een uur vaartijd. Boten varen alleen maar uit als er genoeg liefhebbers zijn. Normaal gesproken geen enkel probleem, maar niet als je zoals ik in Het laagseizoen ter plekke bent. Over het duiken op of om het rif kan ik kort zijn: het is adembenemend mooi. De begeleidende foto’s spreken voor zich, dunkt mij. Haaien, schildpadden, barracuda’s, inktvissen en schitterende koralen (nog in weelderige staat) en allemaal in grote getalen aanwezig.

Omdat duiken om hierboven genoemde redenen dus niet elke dag mogelijk was heb ik ook maar getracht mij op de fiets te begeven. Helaas geen onverdeeld succes. De hitte in combinatie met de hoge luchtvochtigheid, deed mij meestentijds binnen anderhalf uur terugkeren. Zwemmen dan. Vanwege de aanwezigheid van Jellyfish (kwallen die zeer pijnlijk kunnen steken) kon je niet zo de zee induiken. Gelukkig hebben de autoriteiten van Mission Beach stinger nets geplaatst die de kwallen buiten houden. Gezwommen heb ik daar. Echter, toen een paar locals mij vertelden dat je die netten voor geen ruk moet vertrouwen, heb ik van verdere zwempartijen in zee afgezien. Mijn verblijf in Mission Beach liep zo langzamerhand naar een einde. Op naar de volgende bestemming: de metropool Sydney, ongeveer twee en een half uur vliegen vanaf Cairns. Ik had een hotelletje in het centrum van Sidney en kon dus van daaruit makkelijk de belangrijkste bezienswaardigheden van de stad verkennen. Harbour Bridge, Opera House, The Rocks en Darling Harbour met zijn heerlijke visrestaurantje waar ik u een seafood platter van harte kan aanbevelen. De dag daarop heb ik de bus genomen naar het beroemdste strand van Australie; Bondi Beach. Daar wordt niet alleen gezwommen en gesurfd maar vooral gekeken en bekeken. Uw voorstopper (ja ex) deed daar vrolijk aan mee en hij kreeg het er bij tijd en wijle flink warm van. Aan alles komt een eind en zo ook aan deze reis. Nog een paar potjes bier op het vliegveld van Sydney en de lange weg naar huis kon beginnen. Vierentwintig uur later stond ik weer op Schiphol. Voldaan? Ja, ook al is het niet allemaal verlopen zoals ik het mij had voorgesteld.

Hans van Everdingen

Hans van Everdingen back from Down Under

Hans van Everdingen is weer terug van een kort (bijna 3 weken) uitstapje Australie. Hier alvast 1 foto d.d 6 febr. j.l. tijdens een duik op het Barrier Reef.

Later meer en natuurlijk zijn verhaal.

Chris & Hans in Friesland, 18 & 19 aug. 2007

Zaterdag 18 & zondag 19 augustus waren Hans van Everdingen & Chris v/d Berg op bezoek in Friesland. Zie hieronder het verhaal van Chris.

Aan: Benedictus XVI alias Joseph Ratzinger
Sint Pietersplein 1a
1234 AD Rome
Italie

Van: Chris van den Berg

Diemen, d.d. 2 september 2007.

Beste Joseph,
Alles nog toppie in het vaticaan? Sorry dat ik even niets van me heb laten horen de laatste tijd, maar ja druk druk druk druk .
Uberhaupt moet ik je bij deze even doorgeven dat ik er onlangs achter ben gekomen dat het scheppingsverhaal zo als wij dat kennen niet meer klopt. Zou jij die wijziging even officieel willen regelen in de nieuwe uitgave van de bijbel en het oude testament.
De nieuwe tekst moet zijn:
De eerste tot en met de zesde dag schiep god hemel en aarde, mens en dier en zag dat het goed was. Dit klopt nog. Maar de zevende dag schiep hij met behoorlijk wat aandacht het Tjeukemeer in Friesland in plaats van een rustdag. Iets anders dus.
Je vraagt je natuurlijk af hoe ik daar achter ben gekomen. Nou dat verklaart zich als volgt.
De Notenbomertjes uit Amsterdam Noord waren betreffende die fout in de bijbel er al lange tijd terug achtergekomen en zijn haast niet weg te slaan van het Tjeukemeer. Welnu een weekend bezoekje aan Notenbomers op hun toplocatie aan het Tjeukemeer in Friesland gaf mij deze nieuwe openbaring.
Een stukje hemel op aarde zo gezegd. De hele dag door vaart nederlands (zwartgeld)welvaart met de mooiste jachten, zeilboten, tjalken, cruisers en skutjes op slechts enkele meters van het terras van de Notenbomers voorbij. Wij in Amsterdam hebben om de 5 jaar een sailevenement, daar is het elke dag .

Hans v. Everdingen in Frl. (archief 2006)

Verder heb ik zelf kunnen ondervinden waarmee men zich hier aan het Tjeukemeer zowel op het water als aan de wal mee bezighoudt. Drinken en eten in deze volgorde zijn wel de hoofdbestanddelen van de dag. Het non-stop vakantiegevoel.
Zo mocht ik tegen dinertime niet de wonderbare broodvermenigvuldiging maar de wonderbare Friese barbecuehappening meemaken.

 
Sjoerdje & Janke

Het zou mij niet verbaasd hebben als er de komende tijd in heel Friesland geen bier en speklap meer te krijgen was. Ik heb ook nooit geweten dat friesland een topkok heeft voortgebracht.

 
Hans, Bert & Wiebe (archief 2006)

Tot laat in de avond deed de man zijn stinkende best om de speklappen te slijten. De halve camping moest aan de speklappen. Uiteraard werd ook menig glas van alcoholische inhoud voorzien. Het viel op dat er na enige tijd en een aantal liters alcohol verder veel zangtalent aan tafel zat. Misschien iets voor de komende nachtmis met de kerst in de Sint Pieter?

Wel Joseph zou het niet eens tijd worden om net als ik een weekendje in Friesland door te gaan brengen. Je staat verbaasd hoeveel van je landgenoten hier al vertoeven. De 2e voertaal is hier Duits. Slapen doe je in de trekkershut. Je hoeft ook niet meer bang te zijn om een koppie kleiner gemaakt te worden zoals Bonafatius verderop bij Dokkum enige tijd geleden is overkomen. De Friezen zijn nu een vredelievend en levensgenietend volkje geworden. Friesland heet je welkom. Oet morn

Je makker Chris.

N.b. Joseph geef me je nieuwe e-mail adres even door. Dan kan ik je onze komende veteranen nieuwsbulletins doormailen.

Hans van Everdingen op Antarctica

Hoi allemaal,
Zoals beloofd hierbij een kort verslag van mijn reis naar Antarctica.

Vrijdag 26 januari 2007 was het dan zover. Spulletjes gepakt en op weg naar Schiphol. De lange reis naar Antarctica kon beginnen. Na eerst een paar liter bier naar binnengewerkt te hebben, stapte ik op het vliegtuig dat mij via Madrid naar Buenos Aires zou brengen. Na 14 uur vliegen zette ik enigszins geradbraakt voet op Argentijnse bodem. Een aangename temperatuur van 25 C kwam mij tegemoet. Heerlijk terassenweer dus.

Buenos Aires is een mooie en ontspannen stad en het leven kost er in vergelijking tot Europa, geen drol. Hoewel ik nog best een aantal dagen in Buenos Aires had willen blijven, moest ik mij zo zoetjes aan toch klaarmaken voor de volgende vliegreis. Van Buenos Aires naar Ushuaia. Na de gebruikelijke vertragingen en vier uur vliegen kwam ik laat in de avond op het zuidelijkste puntje van Argentinie aan.

Na anderhalve dag in Ushuaia – Fin del Mundo zoals de Argentijnen zeggen – was het dan eindelijk tijd om met het werkelijke doel van mijn reis te beginnen. In de late namiddag embarkeerde ik op de Grigory Mikheev, een Russisch ijsversterkt expediteschip dat mij met een dertigtal andere toeristen naar Antarctica zou brengen. Na de gebruikelijke kennismaking en plichtplegingen (lifeboat drill) maakte het schip zich om zes uur vrij van de kade.

De volgende ochtend werden we overvallen door een zware storm op de Drake Passage. Windkracht tien beukte tegen het schip en muren van water (10 meter hoog) tilden het schip op alsof het een veertje was. Driekwart van de passagiers lag voor pampus in bed. Uw voorstopper, na van de eerste schrik te zijn bekomen, had evenwel nergens last van. Met twee blikjes Carlsberg begaf hij zich naar de brug. Behalve het mooie uitzicht, mocht je daar- niet onbelangrijk -ook roken. Albatrossen en stormvogels in allerlei maten en soorten zweefden op de thermiek rondom het schip. Een prachtig gezicht die kolossale vogels, alleen jammer dat het me niet lukte die “pokken” beesten goed voor de lens van mijn camera te krijgen.

Na anderhalve dag luwde de storm en kwamen mijn overige passagiers weer een beetje tot leven. Het Antarctisch schiereiland kwam al gauw in zicht en ook de eerste Ijsbergen meldden zich. 

   Diezelfde avond na het diner maakten wij onze eerste landing. Met zodiacs (rubberboten) werden we aan land gezet en maakten we voor het eerst van zeer dichtbij kennis met pinguins, robben en zeeolifanten. Leuke beestjes die pinguins, maar god wat een ruziezoekers en schijtmachines. Na onze eerste kennismaking met de fauna van Antarctica, keerden we per zodiac weer terug naar met moederschip. Aan de bar werden de eerste ervaringen uitgewisseld en hoe ik die avond in mijn veel te nauwe hut in bed ben geraakt, weet ik niet meer.
 

Het ongerepte continent zou ons nog zes dagen in zijn greep houden. Spectaculaire IJsbergen ter grootte van de Arena, de zon met haar kleurenspel op het ijs en niet te vergeten een dierenwereld die zich zo makkelijk laat benaderen. Niet alleen pinguins, maar ook allerlei robben en zelfs de walvissen. Zagen we vanaf het moederschip walvissen dan werden de zodiacs snel in gereedheid gebracht en gingen we achter die beesten aan. Een echt pretje is het niet om al te dicht in de nabijheid van die kolossen te vertoeven. De putlucht die rondom die beesten hangt is bijkans niet te harden.

Ik weet het, het klinkt als een cliche, maar aan alles komt een eind. De scheepshoorn van de Grigory Mikheev blies het sein voor terugvaart. Nog een laatste blik op het blauwe contitent en over de Drake Passage waar het gelukkig nu wat minder spookte, terug naar Ushuaia.

Vroeg in de morgen van 10 februari legde het schip in Ushuaia aan. Tijd om zo’n beetje van alles en iedereen afscheid te nemen en me voor te bereiden op de lange reis naar huis. En lang was ie.

Gelukkig was er in Buenos Aires iets mis met mijn ticket (double booked?) zodat ik Business Class naar Madrid mocht vliegen. Helaas kon ik die stunt niet herhalen op het laatste stuk van Madrid naar Amsterdam. Ik zat weer Economy tussen “het grauw”. Maar goed, het was maar een klein stukje. Moe maar voldaan gooide ik op zondagavond 11 februari de deur van mijn appartement uit het slot. Toch wel blij dat ik weer thuis was!
Groet,
Hans.

Hans van Everdingen op Antarctica

Hans van Everdingen op Antarctica.

Voorstopper van ons team, Hans van Everdingen, is terug van zijn tripje naar Antarctica. Het was in 1 woord geweldig, aldus Hans. Binnenkort is hij weer te aanschouwen in ons theater.
Zie hieronder een paar sfeerbeelden van zijn vakantie. Een reisverslag volgt z.s.m.